จระเข้นะจ๊ะ

เมื่อวานชวนภรรยาไปทา...

จระเข้นะจ๊ะ

เมื่อวานชวนภรรยาไปทานอาหารแถวบึงบอระเพ็ด ทีแรกเธอก็ทำท่าลังเลเพราะหลังคอนเสิร์ตเลิกต้องเดินทางไกล จึงไม่อยากออกไปนั่งแกร่ว แต่ผมบอกเธอว่าทางไปแสดงคอนเสิร์ตต้องผ่านบึงบอระเพ็ดอยู่แล้วเธอจึงเห็นด้วย

เราเลือกเวลาเกือบหกโมงเย็นเพราะทานเสร็จจะได้เดินทางไปยังที่แสดงสบายๆไม่เร็วไม่ช้าเกินไป
การกำหนดเวลาเป็นเรื่องสำคัญมากๆสำหรับชีวิตที่ต้องเดินทางไกลอย่างพวกเรา เพราะคนขับต้องนอนให้พอเพื่อความปลอดภัยครับ

เนื่องจากเป็นช่วงหลังปีใหม่ร้านรวงต่างๆจึงปิดไปเยอะ คงจะเหนื่อยจากการขายในช่วงเทศกาลหละครับ มองดูรอบๆเห็นขยะที่ยังเก็บกวาดไม่เสร็จก็พอจะทราบว่ามีผู้คนมาเที่ยวที่นี่มากขนาดไหน แต่ก็ยังพอมีร้านเปิดอยู่บ้างจึงเข้าไปใช้บริการ

คงเป็นร้านชาวบ้านแถวนั้นมั้ง รสชาติอาหารออกแนวลูกทุ่งดี วัตถุดิบที่ใช้ปรุงอาหารก็ดูสดดี จึงสั่งอาหารไปสามอย่าง ปลาเนื้ออ่อนทอดกระเทียม ต้มยำปลากด ตำไทยไหลบัวไข่เค็ม เมนูหลังนี่รสชาติแสบทรวงดี เนื่องจากปลาดูสดดีผมจึงสั่งลาบปลาแบบอีสานอีกหนึ่งที่โดยให้ใส่กล่อง เผื่อไว้ให้ภรรยาทานเล่นขณะรอผมเล่นคอนเสิร์ต

ผ่านถนนสายบึงทีไร มักจะนึกถึงสมัยเด็กๆ ซึ่งถนนสายนี้สภาพไม่ได้เป็นอย่างที่เห็นในปัจจุบัน มันแทบจะเรียกว่าถนนไม่ได้ด้วยซํ้าไป เพราะวิ่งได้เฉพาะรถสิบล้อที่ต้องเอาโซ่พันล้อกันลื่นกันติดหล่มถึงจะพอไหว

ผมมีญาติอยู่อ.ชุมแสงครับ ตอนเด็กๆเลยมาเที่ยวเวลาปิดภาคเรียนอยู่บ่อยครั้ง แม้โตเป็นวัยรุ่นแล้วก็ยังชอบมา เพราะมีญาติสนิท แกรุ่นใกล้เคียงกับผม เราทั้งสองชอบเล่นดนตรีเช่นกัน และเคยตั้งวงดนตรีด้วยกันครับ นั่นมันนานเหลือเกิน ตอนนั้นผมเพิ่งจะสิบเจ็ดมั้ง

ผมกับญาติคนนี้หละครับที่นังรถบรรทุกผ่านถนนเส้นนี้เมื่อสี่สิบกว่าปีที่แล้วน่ะ จากชุมแสงถึงนครสวรรค์ใช้เวลานานชั่วกัปชั่วกัลป์ (รู้สึกอย่างนั้น)

ทุกวันนี้เวลาผ่านถนนเส้นนี้ทุกครั้งผมก็มักเล่าเรื่องนี้ให้ภรรยาฟังเสมอ ถ้าผ่านปีละสี่ครั้งเธอก็ต้องฟังเรื่องเดิมปีละสี่รอบครับ อิ อิ

เมื่อวานมีเพิ่มเรื่องพ่อผมให้เธอฟังด้วย เนื่องจากพ่อผมเกิดที่อ.โพธิ์หนองยาว จึงไม่ไกลจากบึงบอระเพ็ดมากนัก ซึ่งเมื่อก่อนผมเข้าใจว่าชื่อโพธิ์หางยาว คงเป็นเพราะสำเนียงพูดแบบหวัดๆของผู้ใหญ่หละครับที่ทำให้หูเด็กๆได้ยินแบบนั้นเลยจำแบบที่ได้ยิน

เรื่องที่เล่าให้เธอฟังผมก็ฟังมาจากพ่ออีกที ท่านเล่าให้ผมฟังว่า ของเล่นของท่านในวัยเด็กคือจระเข้ พอถึงตรงนี้ภรรยาผมก็พูดขึ้นมาว่า “ตอนมันตัวเล็กๆมันก็น่ารักดีนะ” ผมจึงบอก “ไม่ใช่ พ่อเล่าให้ฟังว่าเป็นจระเข้ตัวใหญ่” ซึ่งสมัยนั้นมีมากมาย ปู่จับมาผูกไว้ใต้ถุนบ้าน มัดปากไว้เพื่อความปลอดภัย พ่อบอกว่าพ่อชอบขึ้นไปขี่หลังมันเล่น ภรรยาผมจึงตกใจและถามว่าแล้วมันไม่เอาหางฟาดเอาหรือ มันทำอย่างนั้นได้ไม่ใช่หรือ มันทำได้ แต่พ่อผมท่านสามารถขี่มันได้ก็แสดงว่าท่านทราบว่าอยู่ตรงไหนที่มันทำอย่างนั้นไม่ถึงแน่ๆหละครับ

เมื่อก่อนนั้นจระเข้คงจะเยอะมากๆ พ่อเล่าให้ฟังว่าเส้นทางที่ว่านี้ในสมัยท่านเด็กๆนั้นเต็มไปด้วยจระเข้ มันชอบขึ้นมานอนอาบแดดกันครับ

ผมเองก็เคยเจอด้วยตัวเองมาแล้ว ขณะพายเรือเล่นกับเพื่อนๆที่ชานๆเมืองชุมแสง ซึ่งสมัยนั้นนํ้าท่วมแทบทุกปี บางปีท่วมเข้ามาถึงในตลาดก็มี ไม่ทราบเดี๋ยวนี้ยังเป็นอย่างนั้นหรือเปล่า? นํ้านั้นใสมากๆ ใสจนมองเห็นพื้นดินเลยหละครับ คงเป็นเพราะท่วมอยู่นานจึงตกตะกอน มองออกไปรอบๆก็มีแต่ผืนนํ้าดูเวิ้งว้างไปหมด ซึ่งแน่นอนว่าเป็นผืนเดียวกันกับบึงบอระเพ็ดไปโดยปริยาย

วัยรุ่นวัยคะนองมาลงเรือลำเดียวกันก็มีดริ๊งกันตามกำลังทรัพย์ ขณะกำลังอินกับบรรยากาศก็ได้ยินเสียงเพื่อนคนหนึ่งตะโกนว่า “จระเข้ข้ข้ข้” เท่านั้นหละ เรือแทบล่ม แต่พอทุกอย่างเข้าที่เข้าทางเรือหยุดโคลงเคลง จึงมองลงไปใต้ผืนนํ้าที่ใสและเรียบสงบนิ่ง เห็นจระเข้ตัวเขื่องนอนกบดานโดยมีฝุ่นกลบอยู่ตามลำตัวพอสมควร นั่นหมายความว่ามันนอนนิ่งอยู่ตรงนี้มานานพอควรแล้ว พวกเราจึงรีบจำ้เข้าฝั่งเพราะเกรงใจพี่เข้แก

เดี๋ยวนี้นักอนุรักษ์ก็พยายามที่จะเพิ่มพันธุ์เพิ่มจำนวนจระเข้กัน บ้างก็เห็นด้วย บ้างก็ไม่ ส่วนผมไม่ขอออกความคิดเห็นในเรื่องนี้ มันต้องผู้ที่มีผลกระทบโดยตรงถึงจะเหมาะ แต่ผมมีข้อคิดอยู่อย่างหนึ่งว่า
“ทุกครั้งที่สัตว์ขัดแย้งกับคน ผลออกมาสัตว์มักจะแพ้เสมอ”
ก็ว่ากันไปครับ มีคำพูดที่น่าสนใจอยู่ประโยคหนึ่งว่า “อะไรก็แล้วแต่ที่ชาวบ้านมีผลประโยชน์ร่วมด้วยแม้การอนุรักษ์ก็เช่นกัน จะได้ผลอย่างแน่นอน”

แต่ไม่ว่าอย่างไรไอ้เข้มันก็อยู่มาก่อนมนุษย์ และแน่นอนว่ามันจะอยู่ต่อไปอีก หลังจากที่พวกเราจากโลกนี้ไปนานแล้ว (ความเห็นจากภาพยนตร์สารคดีเรื่องหนึ่งน่ะครับ)

อ.6 เวลา 22.00 น. แสดงที่ ที่ว่าการอำเภอสันกำแพง เชียงใหม่

ติดตามได้ที่ facebook Lek Carabao Solo
อัพเดททุกวัน
#เล็กคาราบาว #LekCarabaoSolo

---